NEBUKADNEZAR

4 april 2021

Eind zestiger jaren was Nederland nog sterk verzuild, stond God zij met ons nog in de rand van de zilveren gulden en waren de kerken op zondag nog goed gevuld. Mijn ouders stuurden me naar een openbare lagere school. Pas in de zesde klas kwam godsdienstles aan de orde. Dat was een simpele keuze: ja of nee. Niks humanisme, katholieke of pc. Nee, gewoon de hoofdonderwijzer deed het erbij. Zijn roem snelde hem vooruit. Het was een soort extra voorleesuur. Mannes Muilerman, de strenge bovenmeester waarvan ik niet wist dat hij een voornaam had, was een begaafd voorlezer. We hingen in ieder geval aan zijn lippen als hij op vrijdag, na het boekenruilen, de week besloot met een hoofdstuk uit ‘Holland onder het hakenkruis’. Degelijke oorlogsavonturen, overgoten met een licht godsvruchtig sausje, want geschreven door Piet Prins alias Tweede Kamerlid en GPV-voorman Pieter Jongeling. Hij was trouw verdediger van het Huis van Oranje, de eigen verantwoordelijkheden van de regering en de Tweede Kamer en van het bestaansrecht van kleine politieke partijen. Hij keerde zich tegen de ‘culturele revolutie’ van de jaren zestig en bestreed de veranderende opvattingen over seksualiteit, de dreigende legalisering van abortus provocatus en de secularisering in het algemeen. In de buitenlandse politiek was hij anticommunistisch, trouw aan de NAVO en had begrip voor de apartheidspolitiek in Zuid-Afrika. Het paste bij de school. Naast rekenen en taal leerde je een beetje voor brave burger. Toch zijn de godsdiensturen welbesteed. Vanaf die lessen kende ik wat Bijbelse namen, had een idee van bijzondere gebeurtenissen uit de Bijbel, zoals de tocht van Mozes door de Rode Zee. Goed getimed en welgekozen leek het wel of ik echt wat van dat heilige boek wist. Een naam is me echt bijgebleven zonder dat ik ook maar een idee heb waarom: Nebukadnezar. Dat moet voorzienigheid zijn: het is de god van wijsheid en schrift. Daar heb ik wel wat mee.