Een lege stoel net naast de dirigent, vooraan in het orkest. Op die stoel een eenzame roos. Voor het eerst in bijna 70 jaar een echt lege plek, waar normaal een hoboïst hoort te zitten. Tinus Ooms, Cadenza’s markante muzikant is vier dagen daarvoor overleden.
Sinds 1952 kwam Tinus op de fiets met zijn hobo naar de repetities. Eerst bij Soli Deo Gloria, later bij Cadenza. Storm, regen of wind hielden hem niet tegen. Tinus trok de regenlaarzen aan en was present. Opvallend was zijn bijzondere band met de dirigent. Daarbij had hij altijd een woordje klaar. Hij had nog steeds muziekles en gebruikte dit om moeilijke stukjes van het orkest wat beter onder de knie te krijgen. Als het nog niet helemaal goed ging zei hij vaak: “ Volgende week komt het goed”.
Tinus was een verenigingsmens en was betrokken bij alle acties. Bij de rommelmarkt verkocht hij graag mooie boeken, de oliebollen bracht hij op de bekende fiets rond en bij alle concerten was hij aanwezig. Een reactie op een e-mail moest je daarbij niet verwachten. Hij las ze wel, maar melde zich aan via de telefoon of persoonlijk. Bij speciale gelegenheden van Soli Deo Gloria maakte hij vaak een lied in het dialect, dat voor sommige leden nog wel eens lastig was om mee te zingen of te volgen. Zijn kroonjaren vierde hij vrijwel altijd met andere muzikanten. Soms met een door hemzelf georganiseerd concert, maar altijd met een hapje en een drankje.
In 2014 kreeg Tinus een welverdiende koninklijke onderscheiding. Hierbij mochten de houtblazers van het orkest aanwezig zijn. Tinus dacht dat het een soort van koningsdagconcert was. Maar in werkelijkheid was alles in scene gezet om hem te huldigen. Compleet verrast was hij toen de burgemeester hem in het zonnetje kwam zetten.
Tinus was er altijd. Ook toen het orkest naar Radstede in Duitsland ging voor een optreden. Hij sliep tussen alle anderen gewoon in een slaapzak. Toen iemand hem vroeg of slapen op een matje in een klaslokaal wel zo handig was voor iemand van zijn leeftijd, zei hij: “Iedereen doet het. Het hoort erbij en het zijn maar twee nachten.”
Ondanks zijn leeftijd, van bijna 81 jaar, stond Tinus tot het laatst middenin de maatschappij. Hij was altijd goed op de hoogte en kon met iedereen een praatje maken. Zo ook tijdens zijn laatste repetitie twee weken geleden. Hij zong nog een stukje uit zijn partij en stapte op de fiets terug naar huis. Niemand had gedacht dat dat de laatste keer zou zijn. Wat gaan we zijn muziek, humor en persoonlijkheid missen.
