Door: Linda Seinstra

Onze collega en geluidstechnicus Monique de Krosse leek alles met een bepaalde opgeruimdheid te doen. Regende het keihard als ze naar de studio moest komen, dan had ze gelukkig de auto, zoals ze dat zelf zei. Was het buiten koud, dan kon ze niet nalaten te zeggen dat we binnen wel lekker zaten. Het draaiboek van het programma Regio Totaal bestudeerde ze altijd geconcentreerd om daarna de muziek ‘klaar te zetten’. Ze kende de systemen in de studio goed en ze foeterde vriendelijk op mensen die voor haar ‘aan de knoppen hadden gezeten’. Monique weerde zich tussen al die haantjes (en ook hennetjes) uitstekend. Burgemeesters bellen deed ze met evenveel plezier als de weerman. En nooit vergat ze de mensen buiten de uitzending te bedanken. Vooral als ze boos werd, kon ze uiterst scherp neerzetten wat er mankeerde: aan het handelen van de persoon of aan de ontstane situatie. Opgeven en opstappen als er dingen volgens haar niet in de haak waren, daar had ze niets mee. “Praten, niet klagen.” Haar werk bij de Solis Zorggroep was belangrijk, ook daar mopperde ze wel eens over. Nooit lang, nooit lelijk. Over muziek in programma’s was ze helder: bekende hits en altijd moest een deel Nederlandstalig zijn. Los van de betrokkenheid bij de omroep, had ze ook een hele heldere kijk op de wereld. Vooral na de uitzending. Zo nu en dan riep ze iets over het verleden van de lokale omroep. Bijvoorbeeld over het sportprogramma. Dat miste ze intens. “Goed voor de luisterdichtheid En dat hebben we nodig.” En nu ineens is ze er niet meer. Ieder van RTV VoorstVeluwezoom zal zijn herinneringen aan Monique hebben, jammer dat er niet meer bijgekomen zijn. Namens de collega’s durf ik te zeggen “Bedankt Monique, goed dat je er was.”